‏بهار،فصل طراوت و زندگى را پیش رو داریم.نرم نرمک همه جا را طراوت و شادابى مى‏گیرد.زمین زنده مى‏شود.گیاهان رشد مى‏کنند. غنچه‏ها شکوفا ‏شده ، جوانه‏ها سبز مى‏شوند و بالاخره طبیعت جان مى‏گیرد و سرسبز مى‏گردد.

 سپس ‏ تابستان فرا مى‏رسد. هر چه در بهارعمر بکارى، در تابستان ‏برداشت مى‏کنى ، کم کم خزان فرا مى‏رسد و چهره طبیعت از سپیدى و سبزى بیرون آمده و لباس ‏زرد بر تن مى‏کند ،آن گاه با صداى خش خش و ریزش برگ هاى ‏خشکیده و افول آن برروى زمین ، آرام آرام ‏زمستان را به چشم مى‏بینیم آن ‏وقت است که مرگ طبیعت فرا مى‏رسد. نه مرگ ‏بلکه تحول و تکامل.

     چهار فصل زنجیره‏اى از تولد تا برزخ ‏طبیعت را نشان مى‏دهد یعنى در و دیوار عالم ، کلاس ‏درس است. فصل ها مثل آدم ها متولد مى‏شوند و مثل انسان ها مى‏میرند. با آمدن بهار مى‏آیند و زنده مى‏شوند و با آمدن ‏زمستان مى‏روند و مى‏میرند. آن وقت است که برزخ آنها فرا مى‏رسد. ازاین کلاس می توان درس تحول و خودسازى گرفت؛ همان‏ طورى که‏ درختان بى‏جان، جان مى‏گیرند و گیاهان مرده ، زنده مى‏شوند، انسان ‏هم اگر در خود دگرگونى ایجاد کند، اعمال و افعال بد خود را اصلاح ‏کرده و از «سیئات‏» به «حسنات‏» روى آورد، سبز و بهارى مى‏شود و با روحى آرام و قلبى مطمئن و ضمیرى بیدار چهار فصل عمر خود را با آرامش زندگى کرده و با سکینه خاطر به خواب ابدى فرو مى‏رود.